Het gaat razendsnel!

Vandaag is ons meisje precies 13 weken oud. Elke dag zie ik haar veranderen en ik vind het een privilege om die evolutie vanop de eerste rij te mogen meemaken. Jawel, er is ook die vermoeidheid die maar niet lijkt weg te gaan en ook frustratie als je als mama niet weet wat je kleintje wil 'zeggen'. Het hoort allemaal bij het prille moederschap! En dan is er de vreugde, het gelukzalige gevoel, de vertedering, de verbazing als je weer ontdekt dat je kleintje een stapje vooruit zet. Gisteren waren AB en ik getuige van het eerste gebrabbel van Ella. Totaal onverwacht, op een onbewaakt moment ...toen AB en ik aan de keukentafel aan het kletsen waren over de dinges des leven...plots klanken die we niet kenden, maar overduidelijk uit ons meisje kwamen. 5 brabbeltjes na elkaar en toen was het gedaan. De mama's probeerden haar nog aan te moedigen, maar neen! Kleine Ella hield het voor bekeken met al die aandacht op zich gericht. Gelijk heeft ze...presteren op commando...neen, toch liever niet!